EN - Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit
Qui cum a Peripateticis et Academicis
In homine autem summa omnis animi est et in animo rationis, ex qua virtus est, quae rationis absolutio definitur, quam etiam atque etiam explicandam putant. Qui potest igitur habitare in beata vita summi mali metus?
Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. At cum tuis cum disseras, multa sunt audienda etiam de obscenis voluptatibus, de quibus ab Epicuro saepissime dicitur. Ista ipsa, quae tu breviter: regem, dictatorem, divitem solum esse sapientem, a te quidem apte ac rotunde; Ita prorsus, inquam; Non quam nostram quidem, inquit Pomponius iocans; Tum Piso: Atqui, Cicero, inquit, ista studia, si ad imitandos summos viros spectant, ingeniosorum sunt; Haec para/doca illi, nos admirabilia dicamus.
Duo enim genera quae erant, fecit tria.
Omnes enim iucundum motum, quo sensus hilaretur. Sequitur disserendi ratio cognitioque naturae; Qui enim voluptatem ipsam contemnunt, iis licet dicere se acupenserem maenae non anteponere. Qui-vere falsone, quaerere mittimus-dicitur oculis se privasse; Nihilne te delectat umquam -video, quicum loquar-, te igitur, Torquate, ipsum per se nihil delectat? Non prorsus, inquit, omnisque, qui sine dolore sint, in voluptate, et ea quidem summa, esse dico. Quod praeceptum quia maius erat, quam ut ab homine videretur, idcirco assignatum est deo. Virtutis, magnitudinis animi, patientiae, fortitudinis fomentis dolor mitigari solet. Nihil enim iam habes, quod ad corpus referas; Cuius similitudine perspecta in formarum specie ac dignitate transitum est ad honestatem dictorum atque factorum. Quid vero? Alia quaedam dicent, credo, magna antiquorum esse peccata, quae ille veri investigandi cupidus nullo modo ferre potuerit.
Est enim perspicuum nullam artem ipsam in se versari, sed esse aliud artem ipsam, aliud quod propositum sit arti. Quibus natura iure responderit non esse verum aliunde finem beate vivendi, a se principia rei gerendae peti; Quod, inquit, quamquam voluptatibus quibusdam est saepe iucundius, tamen expetitur propter voluptatem. Numquam audivi in Epicuri schola Lycurgum, Solonem, Miltiadem, Themistoclem, Epaminondam nominari, qui in ore sunt ceterorum omnium philosophorum.
Sit hoc ultimum bonorum, quod nunc a me defenditur;
Quid affers, cur Thorius, cur Caius Postumius, cur omnium horum magister, Orata, non iucundissime vixerit? Quae duo sunt, unum facit. Est, ut dicis, inquit; Piso, familiaris noster, et alia multa et hoc loco Stoicos irridebat: Quid enim? Utrum igitur tibi non placet, inquit, virtutisne tantam esse vim, ut ad beate vivendum se ipsa contenta sit? An haec ab eo non dicuntur? Id et fieri posse et saepe esse factum et ad voluptates percipiendas maxime pertinere. Quamquam ab iis philosophiam et omnes ingenuas disciplinas habemus; Bonum integritas corporis: misera debilitas.
Duo Reges: constructio interrete. Estne, quaeso, inquam, sitienti in bibendo voluptas? Minime id quidem, inquam, alienum, multumque ad ea, quae quaerimus, explicatio tua ista profecerit. Quae quidem sapientes sequuntur duce natura tamquam videntes; Quae hic rei publicae vulnera inponebat, eadem ille sanabat. Hosne igitur laudas et hanc eorum, inquam, sententiam sequi nos censes oportere? Zenonis est, inquam, hoc Stoici. Si ista mala sunt, in quae potest incidere sapiens, sapientem esse non esse ad beate vivendum satis.
Sin autem est in ea, quod quidam volunt, nihil impedit hanc nostram comprehensionem summi boni. Restatis igitur vos; Unum, cum in voluptate sumus, alterum, cum in dolore, tertium hoc, in quo nunc equidem sum, credo item vos, nec in dolore nec in voluptate; Ad eas enim res ab Epicuro praecepta dantur. Quicquid enim a sapientia proficiscitur, id continuo debet expletum esse omnibus suis partibus; Atque ab his initiis profecti omnium virtutum et originem et progressionem persecuti sunt. Nam quibus rebus efficiuntur voluptates, eae non sunt in potestate sapientis. Hoc ille tuus non vult omnibusque ex rebus voluptatem quasi mercedem exigit. Pugnant Stoici cum Peripateticis. At hoc in eo M. Hoc autem loco tantum explicemus haec honesta, quae dico, praeterquam quod nosmet ipsos diligamus, praeterea suapte natura per se esse expetenda.
- Verum tamen cum de rebus grandioribus dicas, ipsae res verba rapiunt;
- Totum autem id externum est, et quod externum, id in casu est.
- Ut proverbia non nulla veriora sint quam vestra dogmata.
- Ita finis bonorum existit secundum naturam vivere sic affectum, ut optime is affici possit ad naturamque accommodatissime.
- Cuius ad naturam apta ratio vera illa et summa lex a philosophis dicitur.
- Cum audissem Antiochum, Brute, ut solebam, cum M.
Qui ita affectus, beatum esse numquam probabis; Etsi ea quidem, quae adhuc dixisti, quamvis ad aetatem recte isto modo dicerentur. Atque his de rebus et splendida est eorum et illustris oratio. Quorum omnium quae sint notitiae, quae quidem significentur rerum vocabulis, quaeque cuiusque vis et natura sit mox videbimus. An eum discere ea mavis, quae cum plane perdidiceriti nihil sciat? Est autem etiam actio quaedam corporis, quae motus et status naturae congruentis tenet; Nemo igitur esse beatus potest.